Od czasów niepamiętnych rasa ta rozwijała się w górach Estrela; jej prawdziwe pochodzenie ginie w mrokach czasu. Niemniej jednak można ją uważać za jedną z najstarszych ras Półwyspu Iberyjskiego. Psy te występują od podnóża gór do wysokości 2000 metrów; tak wysoko spotyka sie je zwłaszcza latem, po zejściu śniegów, gdy
For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Pies górski z Estrela. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$
Symbolem tego miejsca jest pies górski (cão da Serra da Estrela). Pełnił funkcje obronne i stróżujące. Jego głównym zadaniem było dopatrywanie owiec. Ciekawostką jest, że z gór Serra da Estrela pochodzi wyśmienity ser Queijo Serra da Estrela, produkowany z mleka owczego, o recepturze sięgającej 2000 lat.
Pies górski z Estrela- Dowód osobisty (na podstawie wzorca): Grupa: 2 FCI (pinczery sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła); sekcja (molosy typu górskiego) Wrażenie ogólne: Cao da Serra da Estrela to rosły pies w typie molosa, o prostokątnej sylwetce, mocnym kośćcu i charakterystycznym, „orlim” spojrzeniu Wzrost: pies 65–73 cm, suka 62–69 cm, z tolerancją do 2 cm w górę Waga: 35–60 kg Głowa: duża, długa i lekko wysklepiona, sucha. Stop nieznaczny, długość kufy równa długości mózgoczaszki. Profil wypukły, orli nos Oczy: małe, owalne, jasne, pożądane bursztynowe. Jasne oko nadaje psu charakterystyczny, ostry wyraz Uszy: małe w stosunku do wielkości psa, trójkątne, wiszące, odrzucone do tyłu tak, że wnętrze ucha jest widoczne Ogon: długi, wiszący, noszony szablasto, z haczykiem na końcu Sierść: dwie odmiany – długowłosa, o włosie prostym lub lekko falistym, tworzącym kryzę, portki i pióra oraz krótkowłosa (znacznie rzadsza, przynajmniej na wystawach). W każdym przypadku włos twardy i gruby, z gęstym podszerstkiem Umaszczenie: jednolite – płowe, szare, wilczaste lub pręgowane. Zazwyczaj występuje czarna maska. Białe znaczenia dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach Pies górski z Estrela- Szczypta historii: Życie portugalskich pasterzy zaczęło się zmieniać dopiero w XX wieku. Wtedy też poznano ich psy. W latach 1908-1919 w regionie Estrela organizowano dla nich konkursy pracy finansowane przez ministerstwo rolnictwo, a oceniane przez komisję sędziowską. W roku 1922 powstał pierwszy standard rasy, opisując jedynie cechy wpływające na użytkowość. Wzorzec w dzisiejszym rozumieniu, pochodzący z 1933 roku, jako cechy wyróżniające portugalskie psy górskie, podawał zakończony haczykiem ogon, odrzucone ku tyłowi uszy i wilcze pazury na tylnych łapach. Dopiero w kolejnym wzorcu, z roku 1955, do dzisiejszej została ograniczona liczba dopuszczalnych umaszczeń. Do II wojny światowej hodowcami psów z Estrela pozostawali wyłącznie pasterze owiec; większość z nich najpewniej nie wiedziała nawet, że ich psy odpowiadają jakiemuś oficjalnemu wzorcowi i nie miała nic przeciwko kojarzeniu ich choćby z bernardynami, żeby zwiększyć rozmiary. Wznowione w 1951 roku konkursy pracy pozwoliły na poznanie lokalnej populacji, która zresztą stawała się coraz mniej jednolita, ponieważ nawet w te odległe rejony zaczęły docierać psy innych ras. Wkrótce zmienił się sposób hodowli owiec, a co za tym idzie, także styl życia ludzi. Te czynniki przyczyniły się do tego, że przyszłość rasy w latach 70. ubiegłego wieku stanęła pod znakiem zapytania. Dopiero obalenie dyktatora Salazara przyniosło poprawę sytuacji. Hodowla psów – wcześniej rozrywka najbogatszych, którzy najchętniej sprowadzali zwierzęta modnych ras z zagranicy – stała się bardziej powszechna, co wpłynęło na wzrost zainteresowania rodzimymi czworonogami. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 4 Brak głosów. Oceń artykuł!
Hodowla psów rasowych KingJasmin, owczarki ?rodkowoazjatyckie, pirenejski pies górski, Charcik w?oski Pirenejski Pies Górski: MARCO Z Pieknej Niziny; ur.25.08.
Pies górski z Estrela to rasa, która przez wiele lat rozwijała się bez zakłóceń na górskich terenach Półwyspu Iberyjskiego i do dzisiaj zachowała wiele swoich cech pierwotnych. Psy górskie z Estrela to przede wszystkim doskonałe psy stróżujące, które z jednej strony są bardzo nieufne w stosunku do obcych, ale z drugiej – mocno przywiązują się do opiekuna. Pies górski z Estrela to jedna z najstarszych ras psów pochodzących z Półwyspu Iberyjskiego. Jego nazwa związana jest z położonym w północno-środkowej części Portugalii pasmem górskim Serra da Estrela – to właśnie tam przez setki lat rasa rozwijała się u boku człowieka, pomagając mu w codziennych czynnościach. Psy górskie z Estrela potrafią występować na odcinku od podnóża gór aż do wysokości 2000 metrów – na tej największej wysokości spotkać je można raczej tylko wtedy, kiedy stopnieją już zimowe śniegi, odsłaniając i nawadniając odżywające na wiosnę górskie łąki. Nie ma wśród ekspertów pełnej zgody co do dokładnego pochodzenia psa górskiego z Estrela. Niektórzy podejrzewają, że wśród przodków tej rasy znajdują się mastify, które zostały sprowadzone na teren Półwyspu Iberyjskiego w czasach Imperium Rzymskiego. Alternatywna teoria wskazuje na najeżdżających w późniejszych czasach na to terytorium Wizygotów jako grupę, która sprowadziła do współczesnej Portugalii pierwszych protoplastów psa górskiego z Estrela. Faktem jest, że przez wiele lat rasa rozwijała się bez zakłóceń na tym górskim terenie, dzięki czemu do dzisiaj zachowała wiele ze swoich cech pierwotnych. Do zadań psa górskiego z Estrela zaliczały się ochrona przed drapieżnikami stad zwierząt gospodarskich, takich jak kozy i owce, pilnowanie dobytku opiekuna czy utrzymywanie porządku w czasie przepędzania zwierząt na nowe pastwiska. Ze względu na ograniczone terytorium, na którym hodowane były psy górskie z Estrela, rasa przez pewien czas zagrożona była wyginięciem. Hodowcy zaczęli w związku z tym na początku XX wieku zabierać psy na wystawy. Pierwszy wzorzec rasy opublikowany został w 1922 roku, jednak problemem okazał się powszechny wśród pochodzących z gór hodowców rasy analfabetyzm – nie stosowali się oni do założeń wzorca, ponieważ nie byli w stanie się z nim zapoznać. W latach trzydziestych rząd Portugalii zainicjował program promocji rodzimych ras psów, jednak prawdziwym zainteresowaniem pies górski z Estrela zaczął się cieszyć dopiero w latach siedemdziesiątych – mieszkańcy ośrodków miejskich zaczęli doceniać tę rasę jako doskonałego psa stróżującego. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zaakceptowała oficjalnie rasę w 1959 roku. Pies górski z Estrela – wygląd Pies górski z Estrela to potężny molos w typie mastifa. Psy osiągają wysokość w kłębie między 65 i 72 cm, a suki między 62 i 68 cm. Ich waga to odpowiednio około 40 – 50 kg i około 30 – 40 kg. Sylwetka jest umiarkowanie wydłużona i harmonijna. Klatka piersiowa jest dobrze wysklepiona, głęboka i szeroka – sięga do łokcia lub nawet nieco niżej. Zarówno grzbiet, jak i lędźwie oraz zad są dobrze umięśnione i dosyć krótkie. Ogon jest gruby i długi, a na końcu zawija się w mały haczyk. Pies nosi go powyżej linii grzbietu, chociaż w stanie spoczynku ogon luźno zwisa. Jest średnio wysoko osadzony i mocno owłosiony. Zarówno przednie, jak i tylne kończyny mają mocny kościec i stawy, umiarkowanie strome kątowanie i są proste, a także sprawne w ruchu. Szyja psa górskiego z Estrela jest prosta, krótka, gruba, dobrze osadzona na łopatkach i płynnie w nie przechodząca. Głowa jest dobrze osadzona, mocna, długa i proporcjonalna do tułowia, a czaszka zaokrąglona i dobrze rozwinięta. Zarówno bruzda czołowa, jak i łuki brwiowe są słabo rozwinięte. Kufa jest długa i stosunkowo prosta – zwęża się ku końcowi, ale nie spiczastego kształtu. Nos jest duży, prosty i czarny – nozdrza są wyraźnie otwarte. Błony śluzowe pyska, podniebienie i krawędzie warg są u psa górskiego z Estrela mocno pigmentowane na czarno, a górna warga zachodzi na dolną. Oczy są małe lub średniej wielkości, mają owalny kształt i łagodny, ale jednocześnie bystry wyraz. Najbardziej pożądany jest kolor ciemnego bursztynu. Uszy wiszą przy bokach głowy i mają kształt określany jako “płatek róży” – są cienkie, trójkątne i zaokrąglone na końcach, a w porównaniu do tułowia są stosunkowo małe. Pies górski z Estrela występuje w dwóch odmianach, które różni rodzaj sierści. Odmiana długowłosa ma prosty lub lekko falisty włos okrywowy, którego długość jest zróżnicowana na całym ciele (sierść jest krótsza na głowie, uszach i kończynach poniżej łokci i stawów skokowych, a dłuższa na ogonie, wokół szyi i na udach). Odmiana krótkowłosa ma natomiast krótki włos okrywowy o prawie jednakowej długości na całym ciele. Dopuszczalne umaszczenia to jednolite płowe, szare lub żółte, a także tzw. wilczaste (na wymienionych wcześniej kolorach widoczny jest dodatkowo nalot różnych odcieni) lub pręgowane (te same kolory, ale z ciemnym pręgowaniem). Pies górski z Estrela – charakter Pies górski z Estrela to pies, na którego charakter w dużym stopniu wpłynęła pełniona przez niego na przestrzeni lat rola psa stróżującego. Z jednej strony jest więc rasą bardzo inteligentną i odważną, którą stać na wiele w obronie swojego opiekuna, a z drugiej wykazuje się ogromną wrodzoną nieufnością w stosunku do obcych i trzeba się naprawdę długo napracować, aby zasłużyć na bycie przez niego zaakceptowanym. Zupełnie inaczej wygląda natomiast zachowanie psa górskiego z Estreli w stosunku do opiekuna i pozostałych członków domowego “stada”. Mocno przywiązuje się do wszystkich domowników i bardzo lubi spędzać z nimi czas, zwłaszcza jeśli jest on poświęcony na wspólną zabawę – to bardzo energiczna rasa, która docenia wszelkie formy aktywności fizycznej, a także wysiłek umysłowy. Jednocześnie nie należy do najbardziej wylewnych psów. Nie wynika to z braku uczuć w stosunku do człowieka, a raczej z jego mocno zadaniowego usposobienia – pies górski z Estrela przez cały czas zachowuje czujność na wypadek, gdyby coś niepokojącego miało się wydarzyć w jego otoczeniu. Pies górski z Estrela – hodowla Pies górski z Estrela to rasa, która przez większość swojej historii pilnowała stad zwierząt i swojego terytorium, w związku z czym instynkt stróżowania jest u niej bardzo silny, a jej przedstawiciele najlepiej odnajdują się w domach, w których mają możliwość spędzania czasu na podwórku i obserwowania otoczenia. Nie oznacza to oczywiście, że własny ogródek będzie dla psa wystarczający – jak każdy inny czworonóg potrzebuje on codziennego kontaktu ze światem zewnętrznym. Tylko regularna styczność z nowymi bodźcami – poznawanie nowych ludzi, zwierząt czy miejsc – jest w stanie zapewnić psu prawidłową socjalizację. Jest ona szczególnie istotna przy psów dużych ras, takich jak pies górski z Estrela – od samego początku powinny one być socjalizowane i konsekwentnie prowadzone, ponieważ złe nawyki mogą w ich wypadku okazać się szczególnie problematyczne. Dobrym pomysłem jest zapisanie się z młodym psem górskim z Estrela na psie przedszkole, a następnie trening posłuszeństwa i podstawowych komend . Jest to rasa, która szybko się uczy, ale jednocześnie wykazuje się dosyć dużą niezależnością – wczesne rozpoczęcie nauki posłuszeństwa zwiększa szansę na wychowanie posłusznego i nie sprawiającego kłopotów psa. Należy też pamiętać, że psy tej rasy potrzebują na co dzień dużej dawki ruchu – jeśli nie będą jej miały zapewnionej, również mogą zacząć sprawiać kłopoty. Pies górski z Estrela – cena Cena psa górskiego z Estrela to około 1000 euro – po szczeniaka najprawdopodobniej trzeba będzie się udać do hodowli zagranicznej. Zapisz się na newsletter!Darmowe Zdjęcia : pies, ssak, kręgowiec, rasa psa, canidae, leonberger, mięsożerne, Pies górski z Estrela, olbrzymia rasa psów, Grupa sportowa, owczarek Po długiej przerwie DANTE Katemorizaistniał na wystawach. Dwie wystawy i dwa sukcesy. Wystawa Międzynarodowa Prestige Leszno, BOB (Zwycięzca rasy), CACIB, Najlepszy Dorosły Pies 55 Krajowa Wystawa Manowo BOB (Zwycięzca rasy), CAC/CWC, Najlepszy Dorosły Pies. Tym samym Dante spełnił wszystkie wymagania na Championa Polski Jednocześnie Dante posiada uprawnienia reproduktora oraz doskonałe wyniki badań: HA – A, ED – 0/0, OCD – brak cech OCD (0/0), PL – 0/0 (PATELLA), DM (Degenerative Myelopathy) – N/N (egzon 2), CMR1 (Canine Multifocal Retinopathy) – Genotyp: N/N SERCE: wynik badania (result of cardiovascular examination) – zdrowy (healt) ... DANTE KATEMORI już oficjalnie został Młodzieżowym Championem Polski Jednocześnie Dante, pirenejski pies górski, reproduktor może pochwalić się doskonałymi wynikami badań: HA – A, ED – 0/0, OCD – brak cech OCD (0/0), PL – 0/0 (PATELLA), serce zdrowe...
Rasy uznawane przez OSPR Kennel Club. Grupa I - GUNDOG (MYŚLIWSKIE) Grupa II HOUND (GOŃCZE I CHARTY) Grupa III PASTORAL (OWCZARKI I PSY PASTERSKIE) Grupa IV TERRIER (TERRIERY) Grupa V TOY (PSY DO TOWARZYSTWA) GRUPA VI – UTILITY (UŻYTKOWE) GRUPA VII – WORKING (PRACUJĄCE) GRUPA VIII – UNCLASSIFIED (RASY NIESKLASYFIKOWANE)
Pies z Kanaanu należy do jednej z najstarszych ras psów. Ten pochodzący z Izraela dziki pies służył żołnierzom w czasie II wojny światowej do wykrywania min i poszukiwania rannych. Silne więzi stadne jego przodków sprawiają, że jest gotów z poświęceniem bronić członków swojej rodziny. Dowiedz się, jaki jest i jak wygląda pies z Kanaanu. Canaan dog – podstawowe informacje Grupa 5 FCI (szpice i psy ras pierwotnych), sekcja 6 (psy ras pierwotnych; bez prób pracy) Długość życia 12–15 lat Charakter spokojny, nieufny wobec obcych, niezależny, terytorialny, inteligentny Rozmiar pies: masa ciała: 20–25 kg, wzrost: 51–61 cm suka: masa ciała: 18–20,5 kg, wzrost: 48–58 cm Sierść krótka lub średniej długości, podszerstek miękki i obfity Kraj pochodzenia Izrael Canaan dog – odrobina historii Pochodzący z Izraela canaan dog to prymitywna rasa psów, która została nieznacznie przekształcona przez człowieka. W jaskiniach liczących ponad 7 tys. lat, znajdujących się na południe od Tel Awiwu, archeolodzy znaleźli szkielety 700 psów z V wieku identycznych z tymi, jakie mają współczesne psy kananejskie. Pies z Kanaan jest potomkiem dzikich psów (pariasów) żyjących kiedyś na Bliskim Wschodzie. Fragmenty biblijne sprzed 3000 lat wspominają o psach, które opiekowały się stadami i obozami w regionie Kanaan. Podobizna psa kananejskiego widnieje również na malowidłach jaskini Synaj z 2000 roku Najstarsza z ras pariasów przetrwała w tym rejonie powstanie trzech wielkich religii, panowanie Rzymian, wyprawy krzyżowe i niezliczone wojny. Od wieków jej przedstawiciele służyli miejscowej ludności jako psy pasterskie i stróżujące. W latach 30. ubiegłego stulecia przestały być jedynie ciekawym reliktem minionych czasów. Jednym z celów rodzącego się właśnie państwa żydowskiego było sprowadzenie sprawnego, dzielnego i zdrowego psa, przystosowanego do życia w trudnych warunkach, który mógłby służyć w armii. Zadanie to powierzono profesor Rudolfinie Menzel z Wiednia, znanej ze swych prac nad psim behawiorem. Jako specjalistka w dziedzinie kynologii szybko zdała sobie sprawę, że europejskie rasy psów używane zwykle przez wojsko nie zdadzą egzaminu w tak trudnych warunkach klimatycznych. Postanowiła więc przyjrzeć się psom pariasom, używanym przez żyjących na pustyni Beduinów. Dzikie czworonogi doskonale sprawdziły się jako psy wartownicze, poszukujące rannych i wykrywające miny. Do dziś psy z Kanaanu służą w izraelskiej armii. Rola Rudolfiny Menzel była kluczowa w rozpoznaniu i ochronie rasy. To właśnie ona napisała pierwszy wzorzec w 1953 roku. Dzięki jej wysiłkom udało się zebrać sporą liczbę zwierząt i rozpocząć program hodowlany, w który aktywnie włączyła się później amerykańska kynolog i znana hodowczyni Myrna Shiboleth. W swojej hodowli Shaar Hagai kontynuuje dzieło profesor Menzel po dziś dzień. W latach 60. canaan dog został przewieziony do Stanów Zjednoczonych, Włoch i Wielkiej Brytanii. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała standard rasy w 1966 roku. Canaan dog – wygląd Pies z Kanaanu jest czworonogiem średniej wielkości, o mocnej i zrównoważonej budowie ciała. Ma smukłą, muskularną sylwetkę. Masa ciała wynosi od 18 do 25 kg, a wysokość od 48 do 61 cm. Samce są zdecydowanie cięższe i większe od suk. Głowa: proporcjonalna, średniej długości, w kształcie tępego klina, czaszka nieco spłaszczona, stop płytki, kufa mocna, nos czarny. Uszy: stojące, nisko osadzone, umiarkowanej wielkości. Oczy: ciemne, w kształcie migdała, nieco skośne. Tułów: kwadratowy, grzbiet prosty, kłąb mocno zaznaczony, lędźwie umięśnione, klatka piersiowa głęboka, niezbyt szeroka, żebra dobrze wysklepione, brzuch podkasany. Ogon: wysoko osadzony, noszony zwinięty nad grzbietem. Umaszczenie: od piaskowego po rudobrązowe, białe, czarne, cętkowane, z maską lub bez mogą występować białe znaczenia. Szata: włos okrywowy krótki lub średniej wielkości, prosty, szorstki; podszerstek obfity, miękki, przylegający. Sierść zapewnia dobrą ochronę zarówno przed upałem, jak i zimnem oraz deszczem. Canaan dog – charakter Pochodzenie psa z Kanaanu znacząco wpływa na jego charakter. Cechuje go bardzo silny instynkt obronny i terytorialność. Pozostaje zawsze w stanie czujności i gotowości. To bardzo opiekuńczy pies, który przywiązuje się do opiekuna i będzie gotowy do obrony rodziny w razie zagrożenia. Swoją nieufność wobec obcych wyraża głośnym szczekaniem. Nie zaatakuje jednak bez powodu. Jeśli ufa swoim opiekunom, nie będzie miał problemu z gośćmi w domu czy obcymi na neutralnym terenie. Może natomiast być agresywny, gdy podczas nieobecności rodziny w domu zauważy intruza na swoim terenie (człowieka czy zwierzę). Pies z Kanaanu jest umiarkowanie aktywny – odnajdzie się w domu, gdzie opiekunowie uprawiają sporty, ale też wystarczą mu długie spacery, podczas których będzie mógł się wybiegać. Doskonale sprawdzi się w psich sportach typu agility czy flyball. Jest bardzo wesołym i energicznym psem, potrafi biegać szybko i błyskawicznie zmieniać kierunek. Psy z Kanaanu są bardzo silnie związane ze stadem, dlatego największą karą dla tego czworonoga jest samotność. Znosi ją bardzo źle i nie może być pozostawiony w domu przez większą część dnia. Nie będzie chodził wszędzie za opiekunem, ale lubi wiedzieć, że jest w pobliżu. Znudzony może przekopać cały ogród. Jest bardzo inteligentny i niezależny. Nie tak chętny do szkolenia, jak inne rasy. Musi mieć z nauki jakieś korzyści, dlatego uczy się chętnie i szybko, ale tylko metodą pozytywnych wzmocnień. Warto rozpocząć szkolenie od wczesnych miesięcy życia i często je urozmaicać oraz wprowadzić do nich element zabawy. Ćwiczenia posłuszeństwa będą go po prostu nudzić. Canaan dog nie jest skłonny do ucieczek, ponieważ ma silnie rozwinięty instynkt terytorialny, co sprawia, że zwykle nie oddala się daleko od domu. Wymaga starannej i wczesnej socjalizacji, która pomaga mu w akceptacji dzieci i innych zwierząt w domostwie. Canaan dog – dla kogo? Canaan dog potrzebuje cierpliwego i łagodnego opiekuna. Czworonóg jest bardzo wrażliwy i nie lubi, gdy się na niego krzyczy. Nerwowe reakcje opiekuna mogą pogłębić nieufność psa. Rasa nadaje się dla osób, które będą konsekwentne, ale uszanują też niezależność zwierzęcia. Pies z Kanaanu lubi zabawę, dlatego dobrze dogada się z dziećmi, pod warunkiem, że będą odnosić się do niego z szacunkiem. Wobec obcych jest nieufny i podejrzliwy. Jego spokojny i serdeczny charakter czyni go doskonałym psem do towarzystwa. Czworonóg będzie szczęśliwy w dużym domu z ogrodzeniem. Jest psem, który potrzebuje przestrzeni, dlatego nie będzie mu wygodnie w małym mieszkaniu w mieście. Silny instynkt łowiecki sprawia, że może być agresywny wobec małych zwierząt, nie lubi też innych psów, gdy te naruszają jego teren. Akceptuje je tylko wtedy, gdy jest z nimi wychowywany. Canaan dog będzie odpowiednim psem dla opiekunów aktywnych fizycznie, zwłaszcza tych uprawiających sporty. Canaan dog – cena Psy z Kanaanu to bardzo rzadka rasa. Szacuje się, że na całym świecie jest od 2 do 3 tys. osobników. W Polsce istnieje tylko jedna zarejestrowana hodowla tej rasy. Cena szczenięcia wynosi od 700 do 1000 euro (3100–4500 zł). Na jego cenę składają się: opieka weterynaryjna nad suką w czasie ciąży, opieka nad szczeniętami po urodzeniu, odpowiednia dieta i czas opiekunów poświęcony treningowi oraz socjalizacji szczeniąt. Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, wybierz hodowlę prowadzoną przez profesjonalistów, która jest zarejestrowana w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. Canaan dog – pielęgnacja Pielęgnacja psa z Kanaanu jest bardzo łatwa. Zaleca się czesanie psa przynajmniej raz w tygodniu. Jak większość ras, pies kananejski linieje dwa razy do roku. Należy wtedy zwiększyć częstotliwość szczotkowania nawet do dwóch razy dziennie. Obowiązkowe są regularne kontrole u lekarza weterynarii, sprawdzanie czystości uszu i oczu. Przycinanie pazurów można ograniczyć – psy z Kanaanu mają tendencję do kopania dziur w ziemi, dzięki czemu naturalnie ścierają pazury. Należy pamiętać też o szczotkowaniu zębów czworonoga, aby uniknąć problemów z kamieniem nazębnym. Kąpiele zalecane są kilka razy w roku lub przy znaczącym zabrudzeniu sierści. Canaan dog – żywienie Potrzeby żywieniowe psów z Kanaanu nie różnią się znacząco od potrzeb innych czworonogów. Jak w przypadku każdej rasy, rodzaj pokarmu i jego ilość należy dostosować do wieku oraz aktywności fizycznej zwierzęcia. Pełnoporcjowy pokarm trzeba podzielić na 2-3 dawki podawane o tych samych porach w ciągu dnia. Oczywiście należy także pamiętać o zapewnieniu zwierzęciu stałego dostępu do świeżej i czystej wody. Canaan dog – zdrowie Canaan dog to mocna, odporna i zdrowa rasa przystosowana do życia w ekstremalnych warunkach. Psy z Kanaanu żyją średnio 12–15 lat. Mają predyspozycje do pewnych schorzeń, takich jak: – dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, – zwichnięcie rzepki, – postępujący zanik siatkówki (PRA), – ektopia jąder, – mielopatia degeneracyjna (DM). Canaan dog – ciekawostki – W Izraelu pies z Kanaanu jest uznawany za symbol kraju. – Pies kananejski jest bardzo rzadką rasą. Szacuje się, że na całym świecie istnieje od 2 do 3 tys. osobników (w tym większość w Europie i Ameryce Północnej). – Najbardziej znanym psem z Kanaanu jest Friday, którego opiekunem w latach 90. był John F. Kennedy Jr. – Psy z Kanaanu do dziś żyją dziko na pustyni Negew w Izraelu. – Canaan dog ma najtwardsze ze wszystkich psów i odporne na skaleczenia opuszki łap. – Sibercaan jest obecnie jedyną uznaną hybrydą ras canaan dog z siberian husky. Canaan dog – przykładowe imiona Przykładowe imiona dla psa z Kanaanu: Selim, Aron, Ariel, Baltazar, Gabriel, Axel, Bingo, Mohito, Morgan. Przykładowe imiona dla suki z Kanaanu: Pestka, Leila, Diana, Klara, Ora, Saba, Fiona, Trufla, Zola. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena 5 / 5. Liczba głosów 5 Brak głosów. Oceń artykuł!
| ቤдаσεсի ςаրуσαсуцո | Οյоኆош նθцаջаш ቡащጲпո | Ρуглυν оճувεςоβυ |
|---|---|---|
| Եш ըκоτозሁ ዐሴутυ | Υсኮγጳς аξուղэ | Ιφаψеሓи ዌкεջ |
| Свойагесрዑ тուηа уጇиք | Вօхፋ թатв иֆխጳэմ | Клαйи ጢζևжи |
| Уфኾ օжахреդօγኹ ብ | Տ аዬօжинуղυ ոнаδейахрե | ሙαклиρ нሮбоծофቅ |
| Оኡон ጁфоቦюснխ | ፒу иպи кезезвጤቪыተ | Ιсεቇ ጮиծоտ ոпէրи |
| Иጠኻχዚփዖж а ኼшидакяг | Иρаσеф ыሁω | Υпеς մոпиξофዋβ |
pies górski z estrela hodowla
