KALENDARIUM1944 Zawarcie Unii Celnej Beneluksu w Londynie. Uczestniczą w niej: Belgia, Holandia, Powstanie Niezależnej Ligi Współpracy Ekonomicznej, jednej z pierwszych pozarządowych organizacji integracyjnych (inicjatywa J. Retingera). Przedstawienie przez Winstona Churchilla podczas przemówienia na uniwersytecie w Zurychu programu utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy. Utworzenie Unii Federalistów Powstanie Ruchu Zjednoczonej Europy z inicjatywy Duncana Dandysa (zięcia W. Churchilla). Utworzenie przez René Courtina Francuskiej Rady na rzecz Zjednoczonej Europy (1953 zostanie wchłonięta przez Ruch Europejski). Rozpoczęcie działalności Nouvelles Equipes Internationales, (1965 przekształcone w Europejską Unię Demokratów Chrześcijańskich). Powołanie Komitetu Koordynacyjnego Ruchów Międzynarodowych na rzecz Jedności Europejskiej. Utworzenie Ruchu Socjalistycznych Zjednoczonych Państw Europy (1961 zostanie przemianowany na Lewicę Europejską). Ogłoszenie planu Marshalla, ustanowionego w celu dokonania odbudowy gospodarczej Europy. 27– Powstanie Kongresu Federalistów Unii Europejskiej. 13– Połączenie organizacji federalistycznych (Unia Federalistów Europejskich) oraz unionistycznych (Kongres Federalistów Unii Europejskiej) w ramach Międzynarodowego Komitetu Koordynacyjnego Ruchów na rzecz Jedności Wejście w życie konwencji celnej będącej fundamentem unii gospodarczej Beneluksu. Podpisanie Traktatu brukselskiego. 7– Kongres Europejski w Hadze. Powstanie Ruchu Europejskiego, organizacji pozarządowej działającej na rzecz zjednoczenia Powstanie Paktu Północnoatlantyckiego. Powstanie Rady Europy (obecnie z siedzibą w Strasburgu).1950 Ogłoszenie planu Roberta Schumana w sprawie utworzenia organizacji sprawującej nadzór nad zasobami węgla oraz produkcją stali (przyszła Europejska Wspólnota Węgla i Stali – EWWiS). Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy oraz Włochy oficjalnie popierają realizację planu Schumana. Utworzenie Europejskiej Unii Płatniczej. Propozycja utworzenia wspólnej europejskiej armii i wspólnoty obronnej – tzw. plan Plevena. Uchwalenie przez Radę Europy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wartości. Powstanie Europejskiej Komisji Praw Człowieka oraz Europejskiego Trybunału Praw Spotkanie w sprawie Europejskiej Wspólnoty Obronnej odbywa się w Paryżu. Belgia, Francja, Włochy, Luksemburg i Niemcy biorą udział w spotkaniu wraz z sześcioma krajami obserwatorami (Stany Zjednoczone, Kanada, Dania, Norwegia, Wielka Brytania i Holandia). Powołanie na mocy Traktatu paryskiego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (Belgia, Holandia, Luksemburg, Francja, Włochy, RFN – tzw. Szóstka).1952 Podpisanie w Paryżu traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Obronną. Wejście w życie Traktatu paryskiego. Luksemburg siedzibą Wejście w życie pierwszego podatku europejskiego pobierany przez państwa członkowskie od producentów węgla i stali na finansowanie działań EWWiS. Ustanowienie wspólnego rynku węgla i rudy żelaza, zniesienie wzajemnych ceł i ograniczeń ilościowych przez Szóstkę na powyższe surowce. Opublikowanie regulaminu procedury Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości – od tej chwili apelacje przewidziane w Traktacie paryskim mogą być wnoszone do Trybunału. EWWiS oraz Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP) podpisują umowę o Odrzucenie przez Francuskie Zgromadzenie Narodowe projektu powołania Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO). Rozszerzenia zapisów Traktatu brukselskiego na mocy protokołów paryskich – początek Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE). Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydaje pierwsze 1– Konferencja w Mesynie – podjęcie przez ministrów spraw zagranicznych Szóstki decyzji o rozszerzeniu procesu integracji na inne sektory gospodarcze. Referendum w Zagłębiu Saary – odrzucenie autonomii, przyłączenie do RFN. Przyjęcie projektu flagi europejskiej przez Radę Ministrów Rady Europy – 12 złotych gwiazd na niebieskim Potwierdzenie przez Wysoką Władza EWWiS wolnego obrotu produktami stalowymi importowanych z krajów trzecich w ramach Wspólnoty. Przyjęcie na spotkaniu w Wenecji tzw. raportu Spaaka. Rozpoczęcie negocjacji dotyczących utworzenia EWG i Podpisanie Traktatów rzymskich. Powstaje Europejska Wspólnota Gospodarcza (EWG) i Europejska Wspólnota Energii Atomowej (Euratom). Podpisanie protokołów dotyczących przywilejów i immunitetów nadanych Wspólnotom Europejskim oraz statutu Europejskiego Trybunału Wejście w życie Traktatów rzymskich. Siedzibą Komisji EWG i Euratomu zostaje Bruksela. Walter Hallstein pierwszym Przewodniczącym Komisji EWG, Louis Armand Przewodniczącym Komisji Euratom, Paul Finet Przewodniczącym Wysokiej Władzy EWWiS. Utworzenie Komitetu Stałych Przedstawicieli (COREPER) w celu przygotowywania prac Rady Europejskiej. Pierwsza sesja Europejskiego Zgromadzenia Parlamentarnego w Strasbourgu, Robert Schuman Przewodniczącym Zgromadzenia. Pierwsze rozporządzenie Rady – niemiecki, francuski, włoski i holenderski oficjalnymi językami Wspólnot. Po raz pierwszy Deputowani do Zgromadzenia Parlamentarnego obradują zgodnie z przynależnością polityczną, a nie według narodowości. 3– Konferencja w Stresa (Włochy) opracowanie podstaw Wspólnej Polityki Rolnej (WPR). Wejście w życie Europejskiego Układu 25– Spotkanie ekspertów państw członkowskich w sprawie dumpingu. 20– Podjęcie decyzji o ustanowieniu Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) przez siedem krajów Organizacji Europejskiej Współpracy Ekonomicznej (OEEC) – Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwecja, Szwajcaria oraz Wielka Brytania. Przedstawienie koncepcji P. Wigny (belgijskiego Ministra Spraw Zagranicznych) scalenia Wysokiej Władzy EWWiS oraz dwóch Komisji (EWG i Euratom) ustanowionych przez Traktat rzymski w jedną Podpisanie Konwencji sztokholmskiej ustanawiającej Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (EFTA). Początek obowiązywania Konwencji sztokholmskiej. Rozporządzenie Rady dotyczące powstania Europejskiego Funduszu Socjalnego. Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC) przekształca się w Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).1961 Szczyt Europejski w Bonn – Szóstka wyraża życzenie ustanowienia unii politycznej. Wejście w życie pierwszego rozporządzenia o swobodnym przepływie pracowników. Uchwalenie przez Radę Europy Europejskiej Karty Powołanie Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (fr. FEOGA) Zmniejszenie ceł na wyroby przemysłowe w ramach Wspólnot do 50% w porównaniu z 1957. Wejście w życie Wspólnej Polityki Rolnej (WPR).1963 Weto generała de Gaulle’a wobec przystąpienia Wielkiej Brytanii do Wspólnot Europejskich (WE). Podpisanie Traktatu elizejskiego. Orzeczenie w sprawie Van Gend en Loos. Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzeka, że Wspólnota tworzy nowy porządek prawny, na rzecz którego państwa członkowskie zgodziły się ograniczyć swoje suwerenne prawa. Podpisanie pierwszej Konwencji z Yaoundé o stowarzyszeniu pomiędzy EWG i 18 postkolonialnymi krajami Wejście w życie Konwencji z Yaoundé. Orzeczenie w sprawie Costa/ENEL. Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzeka, że prawo wspólnotowe jest nadrzędne w stosunku do prawa Wejście w życie Europejskiej Karty Socjalnej. Podpisanie Traktatu fuzyjnego, połączenie organów wykonawczych EWWiS, EWG i Euratom. Skrytykowanie przez Francję projektu przejścia od głosowania na zasadzie konsensusu do głosowania większościowego, początek kryzysu we Wspólnotach Kompromis luksemburski, częściowe odrzucenie projektu głosowania większościowego. Przedłożenie Radzie propozycji Komisji w sprawie finansowania Wspólnej Polityki Rolnej z niezależnych dochodów Wspólnot oraz rozszerzenia kompetencji Parlamentu Decyzja Rady Ministrów EWG o zharmonizowaniu podatków pośrednich w ramach Wspólnoty, przyjęciu zasady systemu podatku od wartości dodanej (VAT) oraz o zatwierdzeniu pierwszego średniookresowego programu polityki gospodarczej. Wejście w życie Traktatu fuzyjnego. Pierwsze posiedzenie Rady Wspólnot Europejskich (powstałej na mocy Traktatu Fuzyjnego), pod przewodnictwem Niemiec (Prezydencja niemiecka). Rozpoczęcie prac Komisji Europejskiej (utworzonej na mocy Traktatu Fuzyjnego) z Jeanem Reyem jako Unia celna – zniesienie wewnątrzwspólnotowych stawek celnych oraz powstanie wspólnej taryfy dla państw spoza EWG (ang. CCT). Plan Sicco Mansholta dotyczący reformy wspólnej polityki Podpisanie drugiej konwencji Yaoundé. Przedłożenie projektu Radzie dotyczącego zapewnienia Komisji instrumentów niezbędnych do promowania polityki rozwoju regionalnego. Zakończenie 12-letniego okresu przejściowego na wprowadzenie w życie wspólnego Memorandum Komisji w sprawie przygotowania planu ustanowienia Unii Gospodarczej i Walutowej. Podpisanie Traktatu Luksemburskiego. Decyzja Rady o stopniowym wdrożeniu systemu własnych zasobów, Wspólnota ma otrzymywać wszystkie cła od produktów importowanych z państw nie będących członkami, wszystkie podatki od importu produktów rolnych oraz zasoby pochodzące z podatku od wartości dodanej (VAT). Rozpoczęcie negocjacji z Danią, Wielką Brytanią, Irlandią i Norwegią. Przedstawienie planu unii monetarnej (plan Wernera). Zatwierdzenie Raportu Davignona dotyczącego współpracy politycznej – wspólne stanowisko w kwestii zasadniczych problemów Przyjęcie uchwały Parlamentu Europejskiego – państwa członkowskie powinny wdrożyć dyrektywy Rady Komisja powinna nadzorować ich właściwe stosowanie. Nadanie szerszych kompetencji Trybunał Sprawiedliwości przez Ministrów Sprawiedliwości państw Podpisanie układu o rozszerzeniu EWG o Danię, Irlandię, Norwegię i Wielką Brytanię. Stworzenie tzw. europejskiego węża walutowego. Odrzucenie przez Norwegów w referendum układu o przystąpieniu do Przyjęcie Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii do WE (I rozszerzenie północne). 3– Sesja inauguracyjna Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE). Poszerzenie kompetencji Parlamentu Europejskiego – zwiększenie udziału Parlamentu w pracach Rady przy zawieraniu umów handlowych, a także poprawę procedur konsultacji z Parlamentem. 14– Wydanie oświadczenia przez Radę o tożsamości Brytyjska propozycja zasadniczych zmian we Wspólnej Polityce Rolnej (WPR), "uczciwszych metod finansowania budżetu wspólnotowego" oraz rozwiązania problemów walutowych. Porozumienie wewnętrzne Rady w sprawie kompetencji budżetowych Parlamentu oraz ustanowienia Trybunału Obrachunkowego. 9– Podjęcie podczas szczytu paryskiego decyzji o organizowaniu dwa razy do roku spotkań szefów państw i rządów w ramach Rady Europejskiej oraz o utworzeniu Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (fr. FEDER).1975 Podpisanie pierwszej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 46 państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), zastępującej konwencje z Yaoundé. Powstanie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz Komitetu Polityki Regionalnej. Rada przyjmuje europejską jednostkę rozliczeniową (ECU) początkowo wykorzystywana w ramach Konwencji Lomé oraz w operacjach Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Brytyjska Izba Gmin głosuje nad opuszczeniem przez Wielką Brytanię Wspólnot Europejskich – 369 głosów za pozostaniem, 170 przeciw. marzec–czerwiec 1975 Złożenie przez Grecję wniosku o przystąpienie do WE. Referendum w Wielkiej Brytanii – 67,2% głosujących jest za utrzymaniem członkostwa Wielkiej Brytanii we Wspólnocie. Podpisanie układu powołującego Trybunał Obrachunkowy. Podpisanie Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) przez 35 państw. Pozew Komisji do Trybunału Sprawiedliwości przeciwko Francji o naruszenie Traktatu poprzez nałożenie podatku importowego na wina włoskie. Podpisanie Konwencji Wspólnoty w Sprawie Europejskiego Patentu na Wspólny Rynek (patentu wspólnotowego). Propozycja przekształcenia EWG w Unię Europejską (UE) – raport Propozycja RWPG w sprawie zawarcia układu z EWG. Wejście w życie pierwszej Konwencji z Wniosek Portugalii o przyjęcie do Wspólnot Europejskich. Wspólna deklaracja Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji o przestrzeganiu podstawowych swobód obywatelskich. Wejście w życie układu powołującego Trybunał Obrachunkowy. Złożenie przez Hiszpanię wniosku o przyjęcie do 7– Szczyt Rady Europejskiej w Kopenhadze. Porozumienie dotyczące pierwszych wyborów bezpośrednich do Parlamentu Europejskiego. 6– Propozycja Francji i RFN zastąpienia „węża walutowego” Europejskim Systemem Walutowym, zgłoszona podczas szczytu w Bremie. Porozumienie w sprawie wspólnej strategii osiągania wyższej stopy wzrostu gospodarczego w celu zmniejszenia bezrobocia. 4– Szczyt Rady Europejskiej w Brukseli. Powstanie Europejskiego Systemu Walutowego opartego na europejskiej jednostce walutowej (ECU).1979 Początek obowiązywania Europejskiego Systemu Walutowego (z mocą wsteczną od ECU (ang. European Currency Unit) staje się europejską jednostką walutową. Podpisanie przez Grecję układu o przystąpieniu do Wspólnot Europejskich. 7– Pierwsze powszechne i bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego (410 członków) w 9 państwach członkowskich. Podpisanie drugiej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 58 państwami państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (tzw. Lomé II).1980 Kompromis Rady w sprawie wkładu Wielkiej Brytanii do budżetu wspólnotowego (tzw. brytyjski rabat).1981 Oficjalnie przystąpienie Grecji do Wspólnot Europejskich. Przedstawienie przez Republikę Federalną Niemiec i Francję Planu Genschera-Colombo, – projektu "Układu Europejskiego" poprawiającego funkcjonowanie mechanizmów Referendum konsultacyjne na Grenlandii (członek Wspólnoty Europejskiej jako część Danii) – ludność głosuje za wycofaniem się ze Podpisanie przez Radę Europejską w Stuttgarcie podpisuje deklaracji w sprawie projektu powstania Unii Europejskiej. Przedstawienie projektu Traktatu ustanawiającego Unię Europejską przez Europejskiego Deputowanego A. Spinelliego. 4– Szczyt Rady w Atenach – istotne propozycje przyszłego finansowania Komisji, nierównowagi budżetowej, dostosowania Wspólnej Polityki Rolnej (CAP), wzmocnienia Funduszy Strukturalnych oraz rozwoju nowych kierunków polityki Przyjęcie przez Parlament Europejski projektu traktatu o utworzeniu Unii Europejskiej (tzw. projektu Spinelliego). Decyzja o Rady o powołaniu Europejskiego Programu Strategicznego w sprawie Badań i Rozwoju Technologii Informacyjnej (ESPRIT). Inauguracja projektu JET (Joint European Torus) – badania nad pokojowym wykorzystaniem energii atomowej. 25– Szczyt Rady Europejskiej w Fontainebleau. Porozumienie w sprawie konkretnej kwoty rekompensaty przyznanej Wielkiej Brytanii (tzw. rabat brytyjski).. Francusko-niemiecka umowa w sprawie stopniowego zniesienia kontroli granicznych podpisana w Saarbrucken. Decyzja Rady o wcześniejszym terminie zmniejszenia taryf celnych przewidzianego w wielostronnych negocjacjach handlowych (Runda Tokijska GATT). Podpisanie trzeciej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 66 państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (tzw. Lomé III).1985 Wydanie pierwszych paszportów europejskich w większości państw członkowskich. Grenlandia opuszcza Wspólnotę, pozostaje stowarzyszona jako terytorium zamorskie. Podpisanie układu w sprawie przystąpienia Hiszpanii i Portugalii do Wspólnot Europejskich. Podpisanie Układu z Schengen między Belgią, Holandią, Francją, Luksemburgiem i RFN – zniesienie kontroli na wspólnych granicach. W kolejnych latach przystępują do niego: Hiszpania, Portugalia, Grecja, Włochy i kraje skandynawskie. Opublikowanie Białej Księgi Komisji Europejskiej w sprawie realizacji rynku Przystąpienie Hiszpanii i Portugalii do WE. 17 i Podpisanie w Luksemburgu i Hadze Jednolitego Aktu Europejskiego (JAE). Symboliczne wywieszenie w Brukseli przed budynkiem Berlaymont flagi europejskiej i odegranie hymnu Europy. Podpisanie przez Parlament, Radę i Komisję Wspólnej Deklaracji Przeciwko Rasizmowi i Złożenie przez Turcję wniosku o przystąpienie do WE. Wejście w życie Jednolitego Aktu Europejskiego. Nowy regulamin głosowania w Radzie – oprócz zarządzania głosowania z własnej inicjatywy, Przewodniczący Rady musi rozpocząć procedurę głosowania również na wniosek Członka Rady lub Komisji, pod warunkiem, że zgadza się na to większość Członków Podpisanie deklaracji EWG–RWPG, początek kontaktów Wspólnot z krajami Europy Środkowej i Wschodniej. Nawiązanie stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską a 26– Uchwalenie przez Radę Europejską w Madrycie realizacji unii gospodarczej i walutowej zgodnie z pierwszym pakietem Delorsa. Złożenie przez Austrię wniosku o przystąpienie do WE. Podpisanie układów gospodarczych pomiędzy Polską a WE. Upadek Muru Berlińskiego. Podpisanie czwartej Konwencji z Lomé pomiędzy EWG a 68 państwami państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (tzw. Lomé IV). 8– Szczyt Rady Europejskiej w Strasbourgu. Decyzja o zwołaniu Konferencji Międzyrządowej w sprawie ostatnich etapów tworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej. Przyjęcie Karty Praw Podstawowych Pracowników. Podpisanie przez WE i ZSSR umowy o handlu i współpracy Komisja zbiera się po raz 1000. Orzeczenie Europejskiego Trybunał Sprawiedliwości – instytucje WE mogą być sądzone przed Trybunałem, jeśli naruszą równowagę instytucjonalną (zasada włączona później do Traktatu z Maastricht). Podpisanie porozumienia w sprawie powstania Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR). Podpisanie Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen. EWG i EFTA rozpoczynają oficjalne negocjacje w sprawie utworzenia Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). Rozpoczęcie pierwszego etapu unii gospodarczej i walutowej. Złożenie przez Cypr wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Złożenie przez Maltę wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Zjednoczenie Niemiec i poszerzenie WE o terytorium byłej NRD. 27– Specjalne spotkanie Rady Europejskiej w Rzymie w sprawie Unii Gospodarczej i Walutowej i aspektów Unii Politycznej. 19– Głowy państw lub rządów w Paryżu podpisują Kartę dla Nowej Europy w ramach Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE). Podpisanie Układu z Schengen przez Włochy. Przyjęcie przez Radę Europejską środków przejściowych w ramach zjednoczenia Inauguracja Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie. Poszerzenie obszaru Schengen o Hiszpanię i Portugalię. Złożenie przez Szwecję wniosku o członkostwo we Wspólnotach Przystąpienie Wspólnoty do Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) – pierwsza organizacja międzynarodową, która uzyskała pełne członkostwo w wyspecjalizowanej agencji ONZ. Przyjęcie Polski do Rady Europy. Szczyt Rady Europejskiej w Maastricht – porozumienie w sprawie projektu Traktatu o Unii Europejskiej. Podpisanie Układów Europejskich: Polska, Czechosłowacja i Węgry stają się państwami stowarzyszonymi ze Wspólnotami Europejskimi. Uznanie przez WE Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP).1992 Podpisanie w Maastricht Traktatu o Unii Europejskiej. Złożenie przez Finlandię wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Podpisanie porozumienia w sprawie ustanowienia Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) pomiędzy państwami WE i EFTA. Złożenie przez Szwajcarię wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Odrzucenie przez Duńczyków w referendum Traktatu z Maastricht. Konferencja Narodów Zjednoczonych w Sprawie Środowiska i Rozwoju (UNCED) w Rio de Janeiro (Brazylia). Wspólnota bierze w niej udział i podpisuje międzynarodowe Konwencje w sprawie Globalnych Zmian Klimatu i Różnorodności Biologicznej. Przystąpienie Grecji do Układu z Schengen. Złożenie przez Norwegię kolejnego (trzeciego) wniosku o członkostwo. Szczyt Rady Europejskiej w Edynburgu. Specjalne derogacje dla Danii umożliwiające jej zorganizowanie drugiego referendum w sprawie ratyfikacji Traktatu. Zatwierdzenie Drugiego Pakietu Delors’a, negocjacje dotyczące akcesji z Austrią, Szwecją i Finlandią rozpoczną się 1 Inauguracja jednolitego rynku europejskiego. luty–kwiecień 1993 Rozpoczęcie negocjacji z Austrią, Finlandią i Szwecją o członkostwo we Wspólnotach Europejskich. Przyjęcie przez Duńczyków w kolejnym referendum Traktatu z Maastricht. Szczyt Rady Europejskiej w Kopenhadze. Potwierdzenie przystąpienia Austrii, Finlandii, Szwecji i Norwegii do Wspólnot do 1995, stowarzyszone kraje Europy Środkowej i Wschodniej staną się pełnymi członkami, kiedy spełnią wymagane warunki polityczne i ekonomiczne (tzw. kryteria kopenhaskie). Przyjęcie przez Radę Programu TACIS na rzecz Państw Niepodległych byłego Związku Radzieckiego. Udział Wspólnoty w Szczycie Wiedeńskim zorganizowanym przez Radę Europy. Konferencja międzyinstytucjonalna w Luksemburgu. Deklaracja Rady, Komisji i Parlamentu w sprawie demokracji, przejrzystości i subsydiarności; zatwierdzenie projektu w sprawie ogólnych warunków pełnienia obowiązków przez Rzecznika Praw Człowieka. Wejście w życie Traktatu z Powołanie Europejskiego Instytutu Walutowego (EIW). Wejście w życie Układu o Europejskim Obszarze Gospodarczym (bez Szwajcarii). Specjalny raport Trybunału Obrachunkowego dotyczący kontroli nieprawidłowości i nadużyć w dziedzinie rolnictwa. Inauguracyjna sesja Komitetu Regionów. Złożenie przez Węgry wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Złożenie przez Polskę wniosku o członkostwo we Wspólnotach. Decyzja Rady w sprawie wspólnego działania w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa na rzecz wsparcia procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie. 24– Podpisanie podczas Rady Europejskiej na Korfu układów akcesyjnych z Austrią, Finlandią, Szwecją i Norwegią. 27– Ponowne odrzucenie przez Norwegów w referendum możliwości przystąpienia do WE. Podjęcie przez Radę pierwszego wspólnego działania w dziedzinie Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych. 9– Szczyt w Essen – przyjęcie strategii przedczłonkowskiej wobec nowych kandydatów z Europy Środkowej i Przystąpienie Austrii, Finlandii i Szwecji do UE. Podpisanie przez Radę i Parlament Programu SOCRATES w dziedzinie edukacji. Przyjęcie Paktu Stabilności na rzecz Europy Środkowej i Wschodniej. Wejście w życie Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen. Przystąpienie Austrii do Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen. Podpisanie układów stowarzyszeniowych z Estonią, Litwą i Łotwą. Złożenie przez Rumunię wniosku o przyjęcie do UE. Porozumienie w sprawie finansowania wewnętrznego, w tym ustaleń w sprawie finansowania dla ósmego Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) na rzecz państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP). Złożenie przez Słowację wniosku o przyjęcie do UE. Podpisanie konwencji powołującej do życia Europol. Złożenie przez Łotwę wniosku o przyjęcie do UE. Podpisanie nowego układu między Euratomem a Stanami Zjednoczonymi w sprawie pokojowego wykorzystania energii atomowej. Złożenie przez Estonię wniosku o przyjęcie do UE. Złożenie przez Litwę wniosku o przyjęcie do UE. Złożenie przez Bułgarię wniosku o przyjęcie do UE. 15– Szczyt w Madrycie – ustalenie nazwy euro dla planowanej nowej waluty W życie wchodzi unia celna pomiędzy UE a Turcją. Złożenie przez Czechy wniosku o przyjęcie do UE. Decyzja Komisji w sprawie pilnych działań w ramach ochrony przed BSE (gąbczastą encefalopatią bydła) – wprowadzenie światowego zakazu eksportu brytyjskiej wołowiny i jej produktów. Złożenie przez Słowenię wniosku o przyjęcie do UE. Konferencja trójstronna w sprawie Wzrostu i Zatrudnienia, w której udział biorą instytucje wspólnotowe, państwa członkowskie oraz partnerzy społeczni odbywa się w Rzymie (Włochy). Rozpoczęcie w Turynie prac konferencji międzyrządowej na temat reformy UE. 1996 Przystąpienie Polski do OECD. Podpisanie przez 15 państw członkowskich UE konwencji w sprawie ekstradycji oraz protokołu ochrony interesów finansowych UE. Szczyt Rady Europejskiej w Dublinie – porozumienie w sprawie kwestii niezbędnych do wprowadzenia jednolitej waluty (ramy prawne, Pakt Stabilności, nowy mechanizm kursowy), przyjęcie deklaracji dublińskiej w sprawie zatrudnienia. Szczyt Transatlantycki między UE a Stanami Zjednoczonymi w Waszyngtonie. Układ o przystąpieniu Danii, Finlandii i Szwecji do obszaru Przyjęcie przez Radę Ministrów RP Narodowej Strategii Integracji. Przyjęcie na szczycie Rady Europejskiej tekstu Traktatu amsterdamskiego. Przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu programu Agenda 2000 przez J. Santera. Deklaracja Nadzwyczajnej Rady Unii Zachodnioeuropejskie (UZ) w sprawie roli Unii Zachodnioeuropejskiej i jej stosunków z UE oraz Sojuszem Atlantyckim. Podpisanie w Amsterdamie skonsolidowanej wersji Traktatu amsterdamskiego. Szczyt Rady Europejskiej w Luksemburgu – decyzje niezbędne do uruchomienia procesu rozszerzenia Unii, uchwała w sprawie koordynacji polityki W życie wchodzi Układ Europejski z Estonią, Łotwą i Litwą. Rozpoczęcie przez Komisję Europejską negocjacji akcesyjnych z nowymi kandydatami, w tym z Polską. Ostateczne włączenie Włoch i Austrii do obszaru Schengen. Orzeczenie Rady – 11 państw członkowskich spełnia warunki przyjęcia jednolitej waluty w dniu 1 stycznia 1999. Dwa rozporządzenia w sprawie specyfikacji technicznych monet euro oraz w sprawie wprowadzenia euro. Ministrowie oraz członkowie zarządu Banków Centralnych państw członkowskich przyjmują euro jako jednolitą walutę. Mianowanie przez rządy przewodniczącego, wiceprzewodniczącego i innych członków Zarządu Europejskiego Banku Centralnego. Pierwsze posiedzenie rady naczelnej Europejskiego Banku Centralnego. Zebranie na szczeblu ministerialnym w sprawie akcesji z Cyprem, Polską, Estonią, Republiką Czech i Rozpoczęcie trzeciego etapu unii gospodarczej i walutowej, euro po raz pierwszy notowane na giełdach światowych. Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Niemcy, Irlandia, Włochy, Luksemburg, Holandia, Portugalia i Hiszpania przyjmują euro jako oficjalną walutę. Grupowa rezygnacja Komisji (przewodniczący J. Santer) po przedstawieniu raportu złożonego przez Komitet Niezależnych Ekspertów w sprawie zarzutów dotyczących nadużyć, złego zarządzania oraz nepotyzmu w Komisji. 22– Zatwierdzenie Agendy 2000 na szczycie UE w Berlinie. Wejście w życie Traktatu amsterdamskiego. Szczyt Rady Europejskiej w Kolonii. Wspólna strategia UE dotyczącą Rosji oraz deklaracja w sprawie Kosowa oraz wzmocnienia wspólnej europejskiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Wyznaczenie J. Solany na stanowisko Wysokiego Przedstawiciela WPZiB oraz Sekretarza Generalnego Rady. Przyjęcie Europejskiego Paktu o Zatrudnieniu i Karty Praw Podstawowych UE. Faktyczne przystąpienie Grecji do obszaru Schengen. Szczyt Rady Europejskiej w Helsinkach – decyzja o otwarciu negocjacji akcesyjnych z Rumunią, Słowacją, Łotwą, Litwą, Bułgarią i Maltą, a także o uznaniu Turcji za kraj Podpisanie przez Wspólnotę i Kraje AKP w Cotonou (Benin) konwencji, która zastąpi Konwencję Lomé. Opublikowanie raportu Komisji Europejskiej o postępach Polski i innych państw członkowskich w drodze do UE. 7– Szczyt w Nicei poświęcony reformie wewnętrznej UE. Przywódcy państw członkowskich decydują, że od momentu wejścia w życie jego ustaleń UE będzie gotowa przyjąć nowych członków. Przyjęcie Karty Praw Przystąpienie Grecji do unii gospodarczej i walutowej. Odrzucenie Traktatu nicejskiego podczas referendum w Irlandii. Szczyt UE-Stany Zjednoczone w Goeteborgu. Przyjęto program UE zapobiegania konfliktom w rejonie północnej Europy. Szczyt Specjalnej Rady Europejskiej w Brukseli w celu dokonania oceny sytuacji międzynarodowej w obliczu ataków terrorystycznych w Nowym Jorku i Waszyngtonie w Stanach Zjednoczonych Ameryki w dniu 11 września, a także ustanowienia wytycznych dotyczących odzewu UE. Szczyt Rady Europejskiej w Laeken – przyjęto deklarację dotyczącą przyszłości Unii, powołano Konwent Europejski. Podjęto decyzję o roli UE na arenie międzynarodowej, udziale w walce z terroryzmem oraz wnioski dotyczące przygotowania państw kandydujących do członkostwa oraz udziału w wyborach do Parlamentu Europejskiego w Wprowadzenie do obiegu wchodzą banknotów i monet euro (€) w dwunastu państwach członkowskich: Austrii, Belgii, Finlandii, Francji, Niemczech, Grecji, Irlandii, Włoszech, Luksemburgu, Holandii, Portugalii i Hiszpanii. Rozpoczęcie prac Konwentu Europejskiego, złożonego z delegatów rządów i parlamentów państw członkowskich i krajów kandydackich oraz instytucji UE. Uruchomienie Europejskiego Systemu Nawigacji Satelitarnej i Pozycjonowania GALILEO. Wygaśnięcie Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS) po pięćdziesięciu latach obowiązywania. Drugie referendum w Irlandii – przyjęcie Traktatu nicejskiego. Przedstawienie projektu Traktatu Konstytucyjnego UE przez V. Giscarda d’Estaing’a na sesji plenarnej Konwentu do Spraw Przyszłości Europy. Szczyt Rady Europejskiej w Kopenhadze. Zakończenie negocjacji akcesyjnych z 10 państwami kandydującymi: Cyprem, Czechami, Estonią, Węgrami, Litwą, Łotwą, Maltą, Polską, Słowacją i Inauguracja pierwszej misji policyjnej UE w Bośni i Hercegowinie. UE i NATO podpisują w Atenach Pakt na rzecz Bezpieczeństwa. Głosowanie Parlamentu Europejskiego za przyjęciem do UE Czech, Estonii, Cypru, Litwy, Łotwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji. Podpisanie Traktatu akcesyjnego w Atenach między UE a Republiką Czeską, Estonią, Cyprem, Łotwą, Litwą, Węgrami, Maltą, Polską, Słowenią i Słowacją. Referendum w Polsce w sprawie przystąpienia do UE. Większość społeczeństwa opowiada się za Wchodzi w życie procedura Europejskiego Nakazu Aresztowania (ENA). Przystąpienie do UE Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru (greckiej części), Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji. Wybory do Parlamentu Europejskiego z udziałem nowych krajów członkowskich. 13 czerwca, po raz pierwszy w historii, odbyły się one także w Polsce. Podczas szczytu UE w Brukseli szefowie unijnych państw i rządów zaakceptowali ostateczny kształt tzw. Traktatu konstytucyjnego UE. Podczas spotkania w Rzymie szefowie i rządów Unii Europejskiej uroczyście podpisali Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy. Podczas unijnego szczytu w Brukseli podjęto historyczną decyzję o możliwości rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych z Turcją w Referendum we Francji poświęcone ratyfikacji traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy kończy się zwycięstwem jej przeciwników (prawie 55 % głosów przeciw przyjęciu Konstytucji) Holandia, większością ponad 61 % głosów, odrzuca akceptację Konstytucji dla Europy. Szczyt UE w Brukseli kończy się fiaskiem. Rozmowy prowadzono głównie na temat budżetu na lata 2007-2013. – Bruksela podejmuje decyzję o rozpoczęciu rozmów akcesyjnych z Turcją i Chorwacją. – podczas brukselskiego szczytu UE dochodzi do ustalenia budżetu Wspólnot na lata – w trakcie szczytu UE w Brukseli zdecydowano o przedłużeniu debaty nad tzw. Konstytucją dla Europy do połowy 2008 r. Ustalono ostatecznie, że 1 stycznia 2007 r. do wspólnot dołączą Rumunia i – Rozszerzenie UE o Rumunię i Bułgarię. Wspólnota będzie wtedy liczyła 27 członków. – Do strefy euro przystąpi Słowenia i tym samym stanie się jej 13 członkiem. - Przystąpienie do Układu Schengen Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Słowacji, Słowenii, Czech, Węgier i Malty.
Lesbian, gay, bisexual and transgender ( LGBT) people in Luxembourg have the same legal rights as non-LGBT people. [1] [2] Partnerships, which grant many of the benefits of marriage, have been recognised since 2004. In June 2014, the Luxembourgish Parliament passed a law enabling same-sex marriage and adoption rights, which took effect on 1Belgia, Holandia, Luxemburg, Francja, Dania, Norwegia znalazły się pod okupacją niemiecką w roku 1940 gdy Wehrmacht odniósł największy sukces pobijając je w bardzo szybkim czasie. Zaczynając od Holandii, wojska tego kraju stawiały zacięty opór wojskom niemieckim co zaskakiwało wojska niemieckie i samych nazistów. Opór Holendrów został przełamany w wyniku bombardowania największego portu holenderskiego Rotterdamu. Przyspieszyło to kapitulację armii holenderskiej lecz nie rządu holenderskiego. Rząd i królowa Wilhelmina w raz z rodziną postanowiła schronić się na wyspach brytyjskich i kontynuować opór wobec okupantów niemieckich. W przemówieniach radiowych wzywała naród do walki. Holendrzy pomimo klęski zaczęli tworzyć ruch oporu. Sam Hitler uznał holenderską królową za jedną z najniebezpieczniejszych osób w Europie. Wszelkie jednak próby likwidacji królowej spełzały na niczym. Okupowana Holandia miała się stać według zamierzeń nazistów częścią III Rzeszy. W działaniach zmierzających do tego celu władze okupacyjne miał wspomagać Holenderski Ruch Narodowosocjalistyczny. Rozpoczęły się prześladowania żydów oraz ich deportację do obozów zagłady. Następowało to oczywiście po dokonaniu grabieży majątków żydowskich. Holenderscy Żydzi byli bardzo zamożni zajmowali się bowiem obróbką diamentów, posiadali cenne zbiory sztuki które bardzo interesowały nazistowskich dygnitarzy. Żydzi zostali zmuszeni do życia w ukryciu czego najlepszym przykładem jest chociażby los Anny Frank. Przemysł Holenderski został przyporządkowany przemysłowi III Rzeszy. Na czele administracji cywilnej Hitler postawił zasłużonego dla reżimu nazistowskiego polityka Arthura Seyssa Inquarta, który sprawdził się na terytoriach austriackich, przyłączonych do III Rzeszy w 1938 roku. Teraz miał spacyfikować Holandię. Kilka tysięcy Holendrów zgłosiło się do SS, utworzono nawet Narodowosocjalistyczny Legion Holenderski walczący u boku III Rzeszy w wojnie ze Związkiem Radzieckim. Nie zmienia to faktu, że wielu Holendrów zapłaciło często najwyższą cenę za działalność ruchu oporu. Gdy III Rzesza zaczęła ponosić klęski na froncie wschodnim i zachodnim Holendrzy postanowili pomóc aliantom. Operacja Market Garden okazać się miała klęską aliantów jednak pokazywała że naród holenderski potrafi podjąć walkę, wielu Holendrów pomagało w opiece nad rannymi spadochroniarzami, a niekiedy sami chwytali za broń Odpowiedzią władz niemieckich było wprowadzenie stanu wyjątkowego na terenie okupowanej części Holandii , co zaowocowało falą głodu na tych terenach. Holendrzy mieli okazywać jeszcze przez długie lata wdzięczność żołnierzom polskim próbującym pomóc Holendrom w ich drodze do niepodległości. Holandia została wyzwolona dopiero w maju 1945 roku gdy wojska niemieckie postanowiły w obliczu katastrofalnej sytuacji militarnej skapitulować przed wojskami alianckimi. Arthur Seyss Inquart został schwytany przez żołnierzy Kanadyjskich w połowie maja 1945 roku. Osądzony w Norymberdze i stracony przez powieszenie. Okupacja Niemiecka pozostawiła jednak trwały ślad w społeczeństwie holenderskim do dziś. W latach 80- tych i 90- tych zdarzały się ataki na kibiców niemieckich drużyn piłkarskich. Gdy tylko autobus z niemieckimi kibicami bądź piłkarzami jechał w stronę stadionu był obrzucany kamieniami. Do dzisiaj Holendrzy choć znają język niemiecki nie chcą mówić w tym języku. Prędzej można porozumieć się po angielsku niż po niemiecku. Belgowie pamiętając o tym co spotkało ich kraj i społeczeństwo podczas I wojny światowej postanowili zainwestować w system fortyfikacji. Społeczeństwo belgijskie stało się nieufne nawet wobec państw dawnej Ententy. Belgijski plan obrony zakładał że wojska alianckie zostaną wpuszczone na tereny Belgi tylko gdy wojska niemieckie znajdą się w rejonie Brukseli. Belgowie mieli nadzieje że tereny ufortyfikowane uchronią ich kraj przed wojskami niemieckimi. Armia Belgijska mogła się poszczycić Twierdzą Eben-Emael z potężnymi schronami i artylerią. Z załogą składającą się z 800 żołnierzy. Słabością miał się okazać brak obrony przeciwlotniczej. Belgowie nie przewidzieli jeszcze jednej ważnej rzeczy. Świat zmienił się od roku 1918 armie państw świata miały czołgi , samoloty. W armii belgijskiej było niewiele czołgów samolotów. Gdy w maju 1940 roku armie niemieckie przetoczyły się przez Holandię Belgia poczuła się zagrożona nie chciała jednak wpuszczać na swoje terytorium wojsk francuskich i brytyjskich. Wciąż uważano że Eben-Emael powstrzyma wojska niemieckie na tak długo że możliwe będzie ściągnięcie wojska belgijskiego i odrzucenie wroga. Twierdza Eben-Emael padnie jednak w wyniku akcji 80 spadochroniarzy niemieckich wyposażonych w ładunki wybuchowe. 800 żołnierzy poddało się bez większych walk wojskom niemieckim w ciągu kilku godzin walk!. Droga do Brukseli oraz do Francji staje otworem. W tedy dopiero rząd Belgijski decyduje się na pomoc Francji. Granicę przekracza jedna francuska dywizja ! z niepełnymi stanami dywizyjnymi. Rząd Belgijski ucieka do Francji inaczej postępuje król Leopold III, woli mimo nalegań rządu pozostać wśród żołnierzy. Wkrótce zostanie aresztowany w areszcie domowym przez żołnierzy niemieckich. Król będzie się starał unikać inicjatyw politycznych. W listopadzie spotyka się z Hitlerem w Berchtersgarden, w górskiej rezydencji Hitlera. To spotkanie będzie traktowane na równi ze zdradą przez emigrację belgijską. Oczywiście nikt nie chce pamiętać o tym że dzięki mediacji króla zostaje wypuszczonych z obozów jenieckich ponad 50 tysięcy belgijskich żołnierzy, do tego jeszcze zostanie polepszona sytuacja materialna Belgów. Król pozostanie jednak jeńcem aż do roku tym samym czasie Belgia zostaje podporządkowana administracji niemieckiej. Zaczyna działać belgijski ruch nazistowski z Leonem Degrelle na czele. To o nim Hitler miał powiedzieć, że "gdyby miał syna to chciałby by swym fanatycznym oddaniem przypominał Dergle". Walonowie oraz Flamandowie, którzy wierzą ślepo w nazizm zaciągają się na ochotnika do Wehrmachtu, SS. Zostaje utworzone belgijskie SS z Degrelle na czele. Powstaje Legion SS Wallonien, walczący z niezwykłym fanatyzmem na froncie wschodnim. Ruch oporu istnieje jednak jest słaby. W roku 1944 ziemie belgijskie zostają wyzwolone z rąk niemieckich. Nie dojdzie jednak pełnego osądzenia nazistowskich zbrodniarzy belgijskich. Leon Degrelle ucieknie do Hiszpanii gdzie umrze w roku 1994. Nigdy nie stanął przed sądem i nie odpowiedział za swoje czyny. Do dziś w Belgii żyje wielu dawnych belgijskich nazistów członków SS, których spotkały nie wielkie kary. W zeszłym roku doszło do protestów dawnych belgijskich SS manów służących w Waffen SS. Domagali się rent ze strony państwa niemieckiego. Zapominając, że wojska SS zostały uznane za organizację przestępczą. Luxemburg- Te niewielkie państwo otoczone przez Niemcy Francję i Belgię szybko wpadło w roku 1940 w ręce III Rzeszy. Nie wielka armia luxeburska nie była w stanie stawić długiego oporu wojskom niemieckim ale tak jak armia holenderska stawiła symboliczny opór. Wielka księżna Charlotta nie miała zamiaru postępować tak jak Leopold III w Belgii. Wybrała emigrację i walkę razem z rządem, przeciwko okupantom. Co dziennie od roku 1940 do 1945 przemawia przez BBC do swoich poddanych i zachęca do tworzenia ruchu oporu. Luxemburczycy pozostaną wierni tym wezwaniom. W każde urodziny królowej, po każdej pacyfikacji strajków, prześladowaniu żydów mury stolicy Luxemburga jak i miast pokrywają się portretami władczyni. Członkowie ruchu oporu giną z okrzykami na cześć władczyni. Naziści przejmują administrację, na której czele staje Gustav Simon nazista znany ze swojej brutalności i ślepego oddania Hitlerowi. To on wydaje wyrok śmierci na rodzinę książęcą i wyznacza nagrodę za informacje o pobycie księżnej Charlotty. Luxemburg pozostanie do połowy kwietnia 1945 pod władzą nazistów, gdy zostanie wyzwolony przez wojska amerykańskie. Również w roku 1940 Dania i Norwegia w wyniku Niemieckiej Ofensywy nazwanej Weserűbing dostają się pod panowanie niemieckie. Walki skromnych sił duńskich trwały dwa dni. Dania stała się protektoratem III Rzeszy, mógł działać parlament . Król nie uciekł za granicę. Nie oznaczało to, że sprzyjał Niemcom. Sprzyjał powstaniu ruchu oporu, a jego pałac w Sorgenfri był jedną z siedzib ruchu. Następca tronu uciekł do Wielkiej Brytanii gdzie zaczął tworzyć ruch oporu. Sam król jednak nie rezygnował z prostego trybu życia podczas okupacji, codziennych spacerów bez eskorty po ulicach Kopenhagi, rozmów z poddanymi. Dziwiło to Niemców, którzy nie mogli uwierzyć w to co widzą. W okupowanej Danii Niemcy nie wprowadzili restrykcyjnych przepisów antyżydowskich. Społeczność żydowska nie była liczna liczyła około 3 tyś ludzi, którzy zostali ewakuowani dzięki królowi Danii do Szwecji. Władze niemieckie nigdy nie wymagały wprowadzenia na tych terenach noszenia żółtej gwiazdy Dawida. Duńscy naziści będą jednak w stanie wstępować do formacji SS. Jak się szacuje co najmniej 12 tyś Duńczyków znalazło się w tej formacji. Dania zostaje wykorzystana jako baza dla niemieckich okrętów podwodnych oraz samolotów. Zostanie wyzwolona dopiero w roku 1945, gdy na te tereny wkroczą Brytyjczycy. Norwegia- znalazła się w roku 1940 pod okupacją wojsk hitlerowskich. Walki trwały jednak dłużej niż w Danii. Niemcy ponieśli znaczne straty wojskowe zwłaszcza jeśli chodzi o flotę. Najwyższa władza spoczywała w rękach komisarza Rzeszy Terbovena. Istniała Norweska Partia Faszystowska kierowana przez Widkuna Quislinga, który został postawiony na czele pro- nazistowskiego rządu Norweskiego, w praktyce jednak najwięcej do powiedzenia miał komisarz Rzeszy Josef Terboven. Król i rząd udali się na emigrację. Norwegowie nie złożyli broni. Choć dość sporo Norwegów znalazło się w SS to jednak byli i tacy, którzy walczyli i to dość skutecznie z okupantem. Norwegię wykorzystywano jako bazę dla niemieckiej floty, jako miejsce produkcji ciężkiej wody tak potrzebnej dla niemieckich prac nad bronią jądrową. To w portach norweskich bazował największy niemiecki Pancernik Tyrpitz. Norwegia była bardzo ważną bazą surowcową gdzie były składowane surowce sprowadzane ze Szwecjii. Tak samo jak Dania Norwegia będzie wyzwolona w roku 1945, Niemcy poddali się wojskom brytyjskim. Rozpoczęły się procesy kolaborantów wśród nich Vidkuna Quislinga skazanego na śmierć. dodaj komentarz »
Na drodze do Unii Europejskiej – w 1979 r. państwa Europy Zachodniej powołały Parlament Europejski w Strasburgu; 1985 r. w Schengen podpisano układ o stopniowym zniesieniu kontroli granic w ruchu osobowym między państwami EWG; 7 lutego 1992 r. podpisano traktat w Maastricht, który wszedł w życie 1 listopada 1993 r. i przekształcił
zawarcie unii celnej przez belgię holandię i luksemburg
