Jeżeli znasz inne znaczenia dla hasła „szczekanie psa na widok wytropionej zwierzyny” możesz je dodać za pomocą poniższego formularza. Pamiętaj, aby nowe opisy były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe zostanie zweryfikowane przez moderatorów.

Wiem, że wielu z was czekało na ten wpis i w końcu się doczekaliście 😀 Aportowanie w odróżnieniu od zabawy szarpakiem nie jest oparte na rywalizacji z psem. Nie mamy więc problemu, że wejdziemy z psem w konflikt, co może przydarzyć się podczas nieumiejętnej zabawy szarpakiem. Jednak aportowanie nie jest najlepszą formą nagradzania psa. Po pierwsze podczas takiej zabawy nie nawiązujemy z psem żadnej szczególnej relacji. Jesteśmy dla psa tylko wyrzutnią piłek. Są psy, które same świetnie potrafią się bawić piłką, a do aportowania wystarczy im maszyna. Drugą kwestią jest to gdzie pies dostaje nagrodę. Największą nagrodą dla psa jest pogoń za aportem i złapanie go. Niestety przy aportowaniu pies nagradzany jest daleko od przewodnika, a powinno nam zależeć na tym, by pies kojarzył sobie nagrodę z nami i naszą bliskością. Z tych dwóch powodów nie polecam aportowania jako sposobu na nagradzanie psa. Aportowanie może być jednak dobrym sposobem na zużycie nadmiaru energii psa. Przynoszenie różnych przedmiotów może być też fajną sztuczką. Zaznaczam i nagradzam każdą interakcję z aportem Istnieją rasy psów, które od lat hodowane były do przynoszenia upolowanej zwierzyny i aportowanie mają we krwi. Szczególnie wyróżniają się tu retrievery, ale z doświadczenia wiem, że wyżły też mają wrodzony talent ;D Są jednak też takie psy, które aportowania nie lubią, lub trudno przychodzi im zrozumienie, o co z tym aportowaniem chodzi. Aport to bardzo złożona i przez to trudna do nauczenia czynność. Pies powinien czekać, gdy wyrzucamy aport i ruszyć po niego dopiero na komendę. Następnie musi znaleźć i podnieść aport i cały czas trzymając go w pysku przybiec do nas. Najlepiej, gdyby jeszcze usiadł przy nodze i na komendę oddał aport przewodnikowi. Wektor chętnie bierze aport do pyska Pracuję nad przedłużeniem trzymania aportu Jak zacząć naukę? Na początku nauki wybierzcie przedmiot, który nie jest zbyt ciężki i który będzie miły dla psiego pyska. Pierwszą rzeczą, którą musimy nauczyć psa jest trzymanie przedmiotu w pysku. Połóżcie aport na ziemi i nagradzajcie psa za każdą próbę interakcji. Jeśli pies spojrzy na aport, powącha go, złapie w zęby… Wszystkie takie zachowania zaznaczamy słowem, lub klikerem i nagradzamy. Jeśli pies w ogóle nie interesuje się aportem możecie posmarować go czymś smakowitym, lub przypiąć go do smyczy i zacząć uciekać z aportem przed psem. Czasem trzeba włożyć naprawdę sporo energii, by zainteresować psa przedmiotem. Oczywiście dążymy do tego, by pies chętnie brał aport do pyska. Trzeba więc szczególnie entuzjastycznie nagradzać wszelkie próby podnoszenia aportu z ziemi i trzymania go w pysku. Z czasem będziecie mogli przedłużać czas w jakim pies trzyma aport w zębach. Chwalcie psa słownie, by wiedział, że robi to o co go prosicie, ale nagrodę podajcie po upływie sekundy, potem dwóch sekund, trzech itd. Oczywiście nie należy nagradzać psa jeśli wypuści aport z pyska za wcześnie. Uciekający aport jest dla psa ciekawszy niż przedmiot leżący bez ruchu na ziemi Jak nauczyć psa, by przynosił aport? Jeśli psiak chętnie trzyma przedmiot w zębach możecie zacząć naukę noszenia aportu. Wiele psów wypuszcza go zanim podbiegną do przewodnika, lub bawią się nim, podrzucają i podgryzają. Żeby tego uniknąć zacznijcie cofać się nagradzając psa za trzymanie aportu w pysku. Możecie zacząć od jednego, dwóch kroków psa. Z czasem będziecie mogli zwiększać ilość kroków i tempo, aż pies nauczy się biegać z aportem w zębach. Nauka spokojnego noszenia aportu w pysku Jak nauczyć psa oddawać aport? Zwykle najtrudniejszą rzeczą jest nauczenie psa oddawania aportu. Wiele psów podbiega do przewodnika z aportem, po czym zatrzymują się w pewnej odległości i zaczynają zachęcać do zabawy w berka. Najgorsze co można zrobić w takiej sytuacji to ruszyć w stronę psa. Będzie to dla niego sygnał, że chcemy się bawić w berka, a nie w aportowanie. Lepszym pomysłem jest w takiej sytuacji zapięcie psa na długą linkę. Gdy nie będzie chciał oddać aportu można mu delikatnie wskazać kierunek w naszą stronę linką. Pamiętajcie żeby nie ciągnąć psa na siłę. Powrót do nas powinien być jego decyzją, a my tylko delikatnie sugerujemy mu kierunek. Przynoszenie i oddawanie aportu – praca z linką Przynoszenie i oddawanie aportu – wymiana Innym sposobem jest pokazanie psu drugiego aportu i w ten sposób zachęcenie go do oddania przedmiotu, który trzyma w pysku. Warunkiem sukcesu wymiany aportu na inny jest pokazanie psu, że przedmiot który trzymamy w ręku jest fajniejszy, niż ten który on ma w pysku. Trzecim sposobem jest wymiana aportu na jedzenie. Ta metoda może okazać się bardzo skuteczna dla psów, które są silnie zmotywowane pokarmowo. Jeśli smakołyki nie są atrakcyjne dla waszego psa może wybrać podgryzanie aportu zamiast jedzenia. Dla wielu psów możliwość pobiegnięcia za aportem jest najlepszą formą nagrody. Dlatego gdy tylko uda się wam odzyskać zabawkę rzućcie ją ponownie psu możliwie szybko. Gdy Wektor idzie w moją stronę z aportem pokazuję gestem „siad”. Dzięki temu pies ma czas zareagować i siada z aportem przede mną. Jak nauczyć psa siadania z aportem w pysku? Jeśli chcecie, by pies siadał przed wami z aportem, musicie oczywiście nauczyć go wcześniej komendy „siad”. Niektórzy chcą, by ich psy siadały przy nodze, wtedy przyda się komenda „równaj”. Dobrze jest nauczyć psa tych komend odpowiednio wcześniej. Przydaje się też wypracowanie siadu na gest. Dzięki temu możemy odpowiednio wcześnie pokazać psu, który biegnie do nas z aportem, czego będziemy od niego oczekiwać. Nauka zostawania w pozycji „siad” podczas wyrzucania aportu. Jak nauczyć psa, by czekał na komendę „aport”? Ostatnim etapem jest nauczenie psa, by grzecznie czekał na komendę słowną „aport” zanim ruszy po wyrzucony przez nas przedmiot. Jest to dla psa niezłe ćwiczenie samokontroli. Upewnijcie się, czy wasz pies potrafi zostać w pozycji „siad” w różnych rozproszeniach. Wyrzucenie aportu jest dla psa sporym rozproszeniem, które budzi w nim naturalny instynkt pogoni. Jeśli wasz psiak potrafi już zostać w miejscu pomimo rozproszeń, możecie zacząć trenować na długiej lince. Będzie to forma asekuracji gdyby pies jednak chciał zerwać siad. Każde zerwanie komendy i samowolne ruszenie po aport będzie dla psa sporym wzmocnieniem i należy unikać takich sytuacji. Zacznijcie od rzucania aportu na niewielką odległość. W miarę postępu w treningach będziecie mogli rzucać aport co raz dalej i dalej, aż w końcu będziecie mogli całkiem zrezygnować z pracy z linką. Jak widzicie nauka aportowania składa się z wielu etapów i może zająć trochę czasu. Dobrze poświęcić kilka osobnych sesji szkoleniowych, by na spokojnie nauczyć psa aportowania. Oczywiście nie każdy wymaga, by pies aportował na komendę, czy oddawał aport w pozycji „siad” do ręki przewodnika. Wielu osobom wystarczy pewnie sam fakt, że pies pobiegnie po piłkę i przyniesie ją do was. Chciałam tu jednak przedstawić jak nauczyć psa pełnego aportu. Dzięki temu mam nadzieję, że odpowiem choć na część waszych pytań związanych z aportowaniem, choć na pewno nie na wszystkie ;D

tusza – ciało upolowanej zwierzyny grubej tuszka – ciało upolowanej zwierzyny drobnej. U. ubić – trafić, upolować unosić – przyzwyczaić ptaka łowczego do przebywania na ręce sokolnika. V. varmint – rodzaj sztucera z nieco cięższą, masywniejszą lufą, bez muszki i szczerbinki. W. wachlarz – ogon koguta głuszca wadera

Psy myśliwskie nie są współcześnie wykorzystywane tylko do polowań – wiele ras cieszy się ogromną popularnością także jako doskonali towarzysze rodziny. Psy myśliwskie – podstawowe informacje Psy myśliwskie nie muszą być oczywiście współcześnie towarzyszami tylko i wyłącznie myśliwych, warto jednak pamiętać, że nawet jeśli pies żyje w pełnej zgodzie z innymi zwierzętami i cieszy się życiem typowego domowego psa do towarzystwa, to jego naturalne instynkty, które rozwijały się w danej rasie od wielu lat, nie znikną tak po prostu. Psu myśliwskiemu należy zapewnić możliwość realizowania jego naturalnych potrzeb, np. poprzez organizowanie zabaw imitujących polowanie lub ćwiczenia oparte na pracy z węchem. To właśnie ten ostatni pełni kluczową rolę przy odnajdywaniu zwierząt, na które polują myśliwi – na jego podstawie wyróżniane są psy myśliwskie pracujące z tzw. “wiatrem dolnym” (pies odnajduje zapachy tuż przy ziemi i podąża tropem zwierzęcia na podstawie pozostawionego przez niego na podłożu zapachu), czyli np. psy gończe, tropowce i posokowce oraz psy pracujące z “wiatrem górnym” (pies jest w stanie wyczuć odwiatr w samym powietrzu, a następnie wskazać człowiekowi na tej podstawie lokalizację zwierzęcia w linii prostej), takie jak wyżły. Poza wspólnymi ćwiczeniami, które pozwolą psu korzystać ze swoich naturalnych predyspozycji i talentów, istotnym elementem opieki nad psem myśliwskim są także codzienne spacery. Psy myśliwskie potrzebują dość dużej dawki aktywności – jeśli nie mają możliwości pracy w terenie, będzie im brakowało możliwości rozładowania sporych zapasów energii i typowe krótki przechadzki skupione na podstawowej socjalizacji i zaspokojeniu potrzeb fizjologicznych psa prawie na pewno okażą się w tym przypadku niewystarczające. Jednocześnie należy pamiętać, że nawet przy długich spacerach, kiedy pokusa spuszczenia psa ze smyczy jest duża, w przypadku ras psów myśliwskich należy zachowywać szczególną ostrożność. Są to psy, w których instynkt polowania jest silny, nawet jeśli nie są wykorzystywane do tego rodzaju zadań, jeśli więc zobaczą w oddali coś, co wygląda interesująco i szybko się porusza, mogą gwałtownie zerwać się do pogoni, a dogonienie ich będzie prawdopodobnie niemożliwe. Psy myśliwskie są też nieco bardziej wymagające jeśli chodzi o typowy trening posłuszeństwa – o ile rozmaite ćwiczenia węchowe i związane z tropieniem sprawiają im ogromną radość i satysfakcję, to podstawowa nauka komend może już stanowić pewne wyzwanie. Wynika to z faktu, że psy myśliwskie z reguły cechuje dość duża niezależność myślenia, potrafiąca się często przerodzić w upór – przez wiele lat szkolone były bowiem do samodzielnego podejmowania decyzji, w oddaleniu od polującego człowieka. Jest to także przyczyną ich niezwykłej inteligencji. Psy myśliwskie – podział według terenu pracy Psy myśliwskie można podzielić według kilku różnych kryteriów – pierwszym z nich jest teren, w którym najlepiej się sprawdzają. Wyróżnia się tutaj: psy specjalizujące się w pracy w lesie – są to rasy, które potrafią tropić zwierzynę i pracować z “wiatrem dolnym”, a także utrzymywać przez dłuższy czas trop. Do tej kategorii zaliczają się ogar polski i gończy polskipsy specjalizujące się w pracy w polu – psy pracują tutaj z reguły z “wiatrem górnym” i potrafią szybko przemieszczać się galopem lub kłusem. Jako przykładowe rasy wymienić można płochacze takie jak clumber spaniel albo cocker spaniel angielski oraz wyżły, np. setery angielskie i irlandzkie, wyżły weimarskie czy specjalizujące się w pracy w wodzie – sekretem ich dobrego dostosowania do zadań związanych z wodą jest odpowiednia szata, a istotną cechą charakteru – wytrwałość. Do tej grupy zaliczają się np. retrievery takie jak golden retriever czy labrador retriever. Pośrednio z tym podziałem ma także związek wygląd psa. Psy szorstkowłose i długowłose są lepiej przystosowane do pracy w trudnych warunkach, np. gęstym poszyciu, śniegu czy w wodzie, podczas gdy psy krótkowłose są dużo mniej odporne np. na zimno. Psy myśliwskie – podział według sposobu pracy Inny sposób podziału psów myśliwskich opiera się na ich sposobie pracy. Najpopularniejsze pod tym względem są aportery, których zadaniem jest przynoszenie do myśliwego upolowanej przez niego drobnej zwierzyny. Norowce mają w czasie polowania wypłoszyć zwierzęta z nor, w których się ukrywają, z kolei dzikarze to zgodnie z nazwą psy wykorzystywane do osaczania dzików. Posokowce zaprowadzają myśliwych do postrzelonego wcześniej zwierzęcia, kierując się zapachem jego krwi, a psy gończe tropią żywe jeszcze zwierzęta i głośnym szczekaniem naprowadzają na nie polujących. Psy myśliwskie cieszą się współcześnie dużą popularnością nie tylko wśród osób, które polują na zwierzęta – wiele z nich docenianych jest także jako wspaniali towarzysze rodziny. Do najpopularniejszych ras psów myśliwskich zaliczają się np. labrador retriever i golden retriever, beagle, jamnik, jack russell terrier, wyżeł weimarski, west highland white terrier, rhodesian cocker spaniel angielski. Psy myśliwskie – pełna lista ras Istnieje zamknięta lista ras, które zarówno przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, jak i reprezentujący ją Związek Kynologiczny w Polsce, uznawane są za psy myśliwskie, a więc takie, które mogą być zgłaszane i oceniane na wystawach ras myśliwskich. W grupie 3 klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, a więc w grupie terierów są to: Airedale TerrierBedlington TerrierBorder TerrierCairn TerrierDandie Dinmont TerrierFoksterier krótkowłosyFoksterier szorstkowłosyIrish Glen of Imaal TerrierIrish Soft Coated Wheaten TerrierJack Russel TerrierKerry Blue TerrierLakeland TerrierManchester TerrierNiemiecki terier myśliwskiNorfolk TerrierNorwich TerrierParson Russel TerrierSealyham TerrierSkye TerrierTerier australijski Terier brazylijskiTerier czeskiTerier irlandzkiTerier japońskiTerier szkockiTerier walijskiWest Highland White Terrier Grupa 4, czyli jamniki, w całości zakwalifikowana jest do grupy psów myśliwskich – w tej kategorii znajdują się jamniki w trzech odmianach: krótkowłosej, szorstkowłosej i długowłosej. Z grupy 5 – szpiców i psów w typie pierwotnym – do ras myśliwskich zaliczane są: BasenjiCirneco dell’EtnaElkhund czarnyElkhund szaryJämthundKarelski pies na niedźwiedzieŁajka rosyjsko-europejskaŁajka wschodniosyberyjskaŁajka zachodniosyberyjskaNorrbottenspetsNorsk LundehundPies faraonaPodenco kanaryjskiPodenco z IbizyPodengo portugalskiSzpic fińskiTaiwan DogThai Ridgeback Dog Grupa 6 klasyfikacji FCI to psy gończe i rasy pokrewne – spośród tej grupy do psów myśliwskich zaliczają się wszystkie rasy poza dalmatyńczykiem: AriégeoisBasset artezyjsko-normandzkiBasset bretońskiBasset Hound BeagleBeagle-HarrierBillyBlack and Tan CoonhoundBloodhoundChien d’ArtoisDalmatyńczykDuży gończy anglo-francuski biało-czarnyDuży gończy anglo-francuski biało-pomarańczowyDuży gończy anglo-francuski trójkolorowyDuży gończy gaskońskiFoxhound amerykańskiFoxhound angielskiGończy bośniacki szorstkowłosy BarakGończy chorwacki Gończy francuski biało-czarnyGończy francuski biało-pomarańczowyGończy francuski trójkolorowyGończy HamiltonaGończy hiszpańskiGończy istryjski krótkowłosyGończy istryjski szorstkowłosyGończy polskiGończy SchilleraGończy słowackiGończy szwajcarskiGrand Basset griffon vendéenGrand gascon saintongeoisGrand griffon vendéenMały gończy anglo-francuskiMały gończy gaskońskiOgar polskiOtterhoundPetit Basset griffon vendéenPoitevinPorcelaineRhodesian Ridgeback Do kategorii psów myśliwskich zaliczają się wszystkie psy z grupy 7, czyli wyżłów: Braque d’AuvergneBraque de l’AriegeBraque du BourbonnaisBraque Saint-GermainDrentsche PatrijshondDuży münsterländerEpagneul bleu de PicardieEpagneul BretonEpagneul de Pont-AudemerEpagneul françaisEpagneul picardGryfon KorthalsaMały münsterländer Pointer PudelpointerSeter angielskiSeter irlandzki Seter irlandzki czerwono-białySeter szkocki – GordonWyżeł czeski szorstkowłosy – FousekWyżeł duńskiWyżeł fryzyjskiWyżeł gaskońskiWyżeł hiszpański z BurgosWyżeł niemiecki długowłosyWyżeł niemiecki krótkowłosyWyżeł niemiecki ostrowłosyWyżeł niemiecki szorstkowłosyWyżeł pirenejskiWyżeł portugalskiWyżeł słowacki szorstkowłosy (Ohar)Wyżeł weimarskiWyżeł węgierski krótkowłosyWyżeł węgierski szorstkowłosyWyżeł włoski krótkowłosyWyżeł włoski szorstkowłosy W całości z ras myśliwskich składa się też grupa 8, czyli aportery, płochacze i psy dowodne: Amerykański spaniel dowodnyBarbetChesapeake Bay RetrieverClumber SpanielCocker spaniel amerykańskiCocker spaniel angielskiCurly Coated RetrieverField SpanielFlat Coated RetrieverFryzyjski pies dowodnyGolden RetrieverHiszpański pies dowodnyIrlandzki spaniel dowodnyKooikerhondjeLabrador RetrieverLagotto romagnoloNova Scotia Duck Tolling RetrieverPłochacz niemiecki – WachtelhundPortugalski pies dowodnySpringer spaniel angielskiSpringer spaniel walijskiSussex Spaniel Ostatnią grupą, również w całości uznawaną za rasy psów myśliwskich, są charty, a więc: Charcik włoskiChart afgańskiChart afrykański – AzawakhChart arabski – SloughiChart hiszpańskiChart perskiChart polskiChart rosyjski borzojChart szkockiChart węgierskiGreyhoundWhippetWilczarz irlandzki Zapisz się na newsletter! Najwyższą ocenę otrzymuje pies, któremu podczas jego pracy nie potrzeba wydawać innych rozkazów jak “naprzód” przy doprowadzaniu do zwierzyny, “aport” po strzale i “daj” przy odbieraniu zwierzyny. 7. Respektowanie zwierzyny. Przez respektowanie zwierzyny przez psa należy rozumieć jego pewne, nabyte sposoby zachowania się Zbieranie i przynoszenie przez psa myśliwskiego upolowanej zwierzyny krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. Nikt nie wymaga od psa puszczenia w momencie aktywnej zabawy w szarpanie. Gdy wspomniałam o nauce puszczania z wykorzystaniem drugiej zabawki miałam na myśli wykorzystanie momentu, gdy pies widząc pokazaną nagle drugą piłkę otwiera po nią mordę - wtedy jest moment na dodanie komendy - ułamek sekundy przed wypluciem. Przynoszenie przez wytresowanego psa upolowanej zwierzyny lub żądanego przedmiotu krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. . 461 394 76 430 388 382 330 185

przynoszenie przez psa upolowanej zwierzyny